آزمایشگاه میکروبیولوژی
پزشک بالینی و میکروبیولوژیست باید به طور فعال با هم کار کنند تا ارزش بالینی تست میکروبیولوژی تشخیصی را به حداکثر برسانند. متأسفانه، روند فعلی برای ادغام خدمات آزمایشگاهی و انتقال آنها به خارج از محل، یکپارچگی و تأخیر در دسترس بودن نتایج آزمون حیاتی، ارتباط به موقع بین پرسنل آزمایشگاه و ارائه دهندگان مراقبت از بیمار را دشوارتر کرده است.
این تغییرات در کنار سایر اقدامات کاهش هزینه، همکاری پزشک عفونی و میکروبیولوژیست را بیش از پیش مهم می کند. انتظارات زیر در رابطه با مسئولیت های میکروبیولوژیست و پزشک باید شناخته شده و مورد توجه قرار گیرد.
مشارکت میکروبیولوژیست و پزشک
مسئولیت های میکروبیولوژیست:
- یک منوی آزمایشی مناسب و جامع ارائه دهید که پاسخگوی نیازهای پزشک باشد
- برقراری ارتباط با یک آزمایشگاه خارجی برای انجام آزمایش‌های نادر، پرهزینه یا پیچیده که نمی‌توانند در محل انجام شوند.
- زمان های قطعی برای پردازش درخواست های تست و زمان های برگشت برای گزارش نتایج را ارائه دهید.
- رهنمودهایی برای جمع آوری و حمل و نقل نمونه ارائه کنید.
- حفظ یک سیستم کامپیوتری موثر برای تایید دریافت نمونه ها، آزمایش در حال انجام، و گزارش نتایج. اطلاع رسانی فوری به پزشک در مورد نتایج حیاتی باید جزئی از یک سیستم ارتباطی کلی باشد
- انتشار دوره ای الگوهای حساسیت ضد میکروبی برای رایج ترین باکتری های جدا شده در موسسه
- یک برنامه کنترل کیفیت را حفظ کنید که صحت تمام آزمایشات ارائه شده را تضمین کند
- ایجاد آزمایشگاهی که مطابق با استانداردهای نظارتی باشد
- یک سیستم ذخیره سازی کوتاه مدت و ذخیره سازی طولانی مدت باید ایجاد شود تا در صورت لزوم آزمایش های اضافی را تسهیل کند.
مسئولیت های پزشک
اطلاعات مربوط به منوی تست آزمایشگاهی و دستورالعمل های جمع آوری و حمل و نقل نمونه را حفظ کنید
هنگامی که یک ارگانیسم خاص جستجو می شود (به عنوان مثال، یک ارگانیسم سریع یا بسیار بیماری زا) به آزمایشگاه هشدار دهید.
زمانی که می توان تعداد محدودی از نمونه را جمع آوری کرد، درخواست های آزمایش را اولویت بندی کنید.
هنگامی که نیازهای آزمایش توسط منوی آزمایشی موجود برآورده نمی شود یا نیاز به رسیدگی ویژه به یک نمونه است، ارتباط باز با مدیر آزمایشگاه برقرار کنید.
فهرست آزمایشات ارائه شده توسط آزمایشگاه باید برای برآوردن نیازهای مراقبت از بیمار کافی باشد. انتخاب این آزمایش‌ها و در دسترس بودن آزمایش‌هایی که به ندرت ارائه می‌شوند باید پس از بحث و گفتگو با اعضای کلیدی کادر پزشکی تعیین شود و با تغییر نیازهای مراقبت از بیمار باید تجدید نظر شود. اگر انجام آزمایش‌های نادر، پرهزینه یا پیچیده به یک آزمایشگاه خارجی منتقل شود، میکروبیولوژیست باید اطمینان حاصل کند که حمل و نقل به موقع و روش‌های آزمایش مناسب برای این آزمایش‌های ارسالی حفظ می‌شود تا دقت آزمایش به خطر نیفتد.
میکروبیولوژیست باید فهرستی از آزمایشات ارائه شده، از جمله زمان‌های قطع برای دریافت نمونه‌ها و زمان‌های برگشت برای نتایج آزمایش، را در اختیار کادر پزشکی قرار دهد. دستورالعمل‌هایی برای جمع‌آوری نمونه‌های مناسب، حمل و نقل نمونه‌ها به محل آزمایش، و سیاست‌های آزمایشگاهی (مثلاً محدودیت‌های تعداد نمونه‌هایی که می‌توانند برای یک آزمایش خاص ارسال شوند، فهرست عوامل بیماری‌زا که به طور معمول در کشت‌های مدفوع جستجو می‌شوند) باید در دسترس باشد. منوی آزمون و دستورالعمل ها باید به راحتی در سیستم اطلاعات کامپیوتری بیمارستان در دسترس باشد و به طور ایده آل با سفارش الکترونیکی آزمایش ها ادغام شود.
سیستم کامپیوتری باید دریافت نمونه ها در آزمایشگاه را مستند کند، سابقه آزمایش در حال انجام را ارائه دهد و نتایج اولیه و نهایی را گزارش کند. میکروبیولوژیست باید با اعضای کلیدی کادر پزشکی خط مشی اطلاع رسانی فوری تلفنی نتایج حیاتی آزمایشگاهی، مانند خون مثبت یا سایر مایعات و کشت بافت به طور معمول استریل، جداسازی پاتوژن های بسیار عفونی، و نتایج رنگ آمیزی مثبت قابل توجه از نمونه های بالینی را هماهنگ کند. علاوه بر این، میکروبیولوژیست و کادر پزشکی باید دستورالعمل هایی را برای گزارش نتایج حساسیت آنتی بیوتیکی برای باکتری ها، مایکوباکتری ها و قارچ ها ایجاد کنند.
انتشار دوره‌ای الگوهای حساسیت ضد میکروبی برای رایج‌ترین باکتری‌ها می‌تواند برای هدایت درمان تجربی مورد استفاده قرار گیرد. آزمایشگاه باید اطمینان حاصل کند که عملکرد آن تمام الزامات نظارتی فعلی (اصلاحات بهبود آزمایشگاه بالینی)، از جمله تأیید اولیه و تأیید مداوم رویه‌های مورد استفاده را برآورده می‌کند.
مشارکت در بررسی‌های مهارت خارجی، یک برنامه مؤثر کنترل کیفیت و استفاده از معیارهای تضمین کیفیت تعیین‌شده می‌تواند از صحت نتایج آزمایش آزمایشگاهی اطمینان حاصل کند. به حداقل رساندن هزینه های آزمایش برای یک عملیات آزمایشگاهی کارآمد ضروری است، اما باید بدون کاهش قابل توجهی در کیفیت نتایج انجام شود. در نهایت، یک سیستم ذخیره سازی کوتاه مدت تمام نمونه ها و ذخیره سازی طولانی مدت باید ایجاد شود تا در صورت نیاز، آزمایش های اضافی را تسهیل کند.
مسئولیت های پزشک، به‌ویژه پزشک بیماری های عفونی، شامل دستیابی به درک اساسی از منوی آزمایشی آزمایشگاه، دستورالعمل‌های جمع‌آوری و حمل و نقل نمونه، و سیاست‌های آزمایش است. پزشک باید نمونه‌ها و آزمایش‌های تشخیصی مناسب را برای تشخیص پاتوژن‌های خاص بداند و آماده باشد که پرسنل آزمایشگاه را در صورت بروز یک بیماری سخت‌گیرانه خاص آگاه کند.
پزشک همچنین باید آماده باشد تا درخواست‌های آزمایش را در زمانی که فقط تعداد محدودی از نمونه جمع‌آوری شده، اولویت بندی کند. در این شرایط، گفتگو با مدیر آزمایشگاه می‌تواند اصلاح روش‌های معمول آزمایشگاه برای بهینه‌سازی فرآیند آزمایش را تسهیل کند (به عنوان مثال، نیاز به لکه‌های معمولی، انتخاب محیط، و شرایط آزمایش برای بهینه‌سازی بازیابی باکتری‌ها و قارچ‌ها در تعداد محدودی از آزمایش‌ها).
ارتباط با مدیر آزمایشگاه همچنین زمانی مهم است که نیازهای آزمایش بالینی توسط منوی آزمایش یا زمان انجام آزمایش در دسترس برآورده نشود، هنگامی که یک خط مشی آزمایشگاهی باعث مشکلات مراقبت از بیمار می شود، یا زمانی که نتایج آزمایش با تظاهرات بالینی بیمار ناسازگار است.
یکی از مشکلات اجتناب‌ناپذیری که هم میکروبیولوژیست و هم پزشک با آن روبرو هستند، تجدید نظر مداوم در نام‌گذاری طبقه‌بندی، به‌ویژه برای باکتری‌ها و قارچ‌ها است. بسیاری از سازماندهی مجدد طبقه بندی که اکنون در حال انجام است ناشی از افزایش توانایی ما در طبقه بندی ارگانیسم ها با استفاده از توالی یابی ژن و اخیراً طیف سنجی جرمی است. مزایای استفاده از این ابزارها برای طبقه بندی و شناسایی ارگانیسم ها از دقت بیشتری نسبت به استفاده از تست های فنوتیپی سنتی و درک بهتر رابطه موجودات تازه توصیف شده و بیماری است. مضرات این چالش های عملی برای به یاد آوردن لیست سریع در حال گسترش نام های جدید و مشکلاتی است که برای انجام جستجوهای ادبیات پزشکی نشان می دهد.
در بخش‌های بعدی، دستورالعمل‌هایی برای انتخاب، جمع‌آوری و حمل و نقل نمونه خلاصه می‌شود و به دنبال آن روش‌های کلی که برای پردازش نمونه‌ها و شناسایی ارگانیسم‌های مهم پزشکی استفاده می‌شوند، ارائه می‌شوند.
- انتخاب نمونه
- جمع آوری
- حمل و نقل
- پردازش اولیه
ملاحظات عمومی
انتخاب نمونه و آزمایش مناسب برای تشخیص ارگانیسم مسئول بیماری بیمار، هدف نهایی است. اگر به یک پاتوژن خاص مشکوک باشد، انتخاب نمونه مناسب برای آزمایش تشخیصی خاص ساده است. با این حال، تشخیص افتراقی معمولاً چندان محدود نیست. معمولاً پاتوژن‌های مختلفی در نظر گرفته می‌شود که باعث افزایش انواع نمونه‌هایی می‌شود که باید جمع‌آوری شوند و تعداد آزمایش‌های درخواستی افزایش می‌یابد. اگرچه اگر مقدار نمونه کافی باشد (مانند خون، ادرار، مدفوع، خلط) ممکن است مشکلی ایجاد نکند، اگر مقدار محدود باشد یا نمونه به سختی به دست آید (مانند مایعات تنفسی، بیوپسی بافتی). بنابراین، پزشک موظف است عوامل بیماری‌زای بالقوه و آزمایش‌های تشخیصی را که باید تجویز شوند، با دقت در نظر بگیرد. پزشک همچنین مسئولیت دارد تا اطمینان حاصل کند که نمونه های محل عفونت در ظرف مناسب جمع آوری شده و به موقع به آزمایشگاه منتقل می شوند. تأخیر در زمانی که نمونه ها در ناحیه مراقبت از بیمار باقی می مانند بر تست های تشخیصی تأثیر منفی می گذارد. میکروبیولوژیست مسئول ارائه دستورالعمل ها و مواد مناسب و در دسترس برای جمع آوری و حمل و نقل نمونه ها است.
انتخاب نمونه های مناسب به عوامل متعددی بستگی دارد. اگر آزمایش تشخیصی جداسازی ارگانیسم در کشت باشد، نمونه باید حاوی ارگانیسم های زنده باشد. علاوه بر این، باید مراقب بود از ارگانیسم هایی که ممکن است عامل بیماری زا را سرکوب یا رشد بیش از حد کنند یا تفسیر فرهنگ را مخدوش کنند، اجتناب شود. در حالت ایده آل، نمونه ها باید قبل از تجویز داروهای ضد میکروبی جمع آوری شوند. برای به حداکثر رساندن بهبودی پاتوژن باید حجم کافی از نمونه جمع‌آوری شود، و اگر ارگانیسم به‌طور موقت وجود داشته باشد، باید تعداد کافی نمونه جمع‌آوری شود. میکروسکوپ یک روش سریع اما معمولاً غیر حساس و غیر اختصاصی برای تشخیص عوامل بیماری زا است. بنابراین، اگر مقدار نمونه محدود باشد، ارزش میکروسکوپ باید با نیاز به سایر آزمایش‌های تشخیصی متعادل شود. اگر میکروسکوپی آزمایش تشخیصی اولیه باشد (به عنوان مثال، بررسی اسمیر خون محیطی برای پلاسمودیا، بابزیا، بورلیا)، ممکن است چندین نمونه با استفاده از رنگ‌ها یا تکنیک‌های میکروسکوپی تخصصی بررسی شوند. انتخاب نمونه مناسب برای تشخیص آنتی ژن های میکروبی توسط پاتوژن مشکوک تعیین می شود. به عنوان مثال، مایع مغزی نخاعی (CSF) برای تشخیص مننژیت کریپتوکوکی مناسب است، اما هر دو CSF و ادرار باید برای تشخیص مننژیت پنوموکوکی جمع آوری شوند. به همین ترتیب، نمونه های بهینه برای تشخیص پنومونی لژیونلا، شستشوی برونش برای کشت و ادرار برای آزمایش آنتی ژن است. آزمایشات سرولوژیک در صورتی مفید هستند که جمع آوری خون به درستی زمان بندی شده باشد تا با اوج سطح آنتی بادی مطابقت داشته باشد یا افزایش قابل توجهی در آنتی بادی ها را نشان دهد. از آنجایی که این سطوح برای پاتوژن‌های مختلف می‌تواند متفاوت باشد، مجموعه‌ای از نمونه‌ها باید به دقت هماهنگ شوند تا سودمندی آنها بهینه شود، نه به‌عنوان یک فکر بعدی در هنگام مواجهه با آزمایش‌های منفی اولیه.
انتقال نمونه ها به آزمایشگاه میکروبیولوژی باید به موقع انجام شود که این امر به ویژه در رسیدگی به درخواست های فوری اهمیت دارد. آزمایشگاه باید تعیین کند که به چه شکل و چند وقت یکبار نمونه‌ها باید تحویل داده شوند و باید به‌طور دوره‌ای این فرآیند را کنترل کند تا مطمئن شود که تحویل به آزمایشگاه طبق انتظار انجام می‌شود. مهم است که با زمان لازم برای انتقال نمونه به آزمایشگاه، تأخیرهای بین جمع آوری نمونه و ارسال به آزمایشگاه و زمان بین دریافت نمونه در آزمایشگاه و پردازش آزمایشگاهی لحاظ شود. اگر تأخیر قابل توجهی پس از جمع آوری یا دریافت در آزمایشگاه وجود داشته باشد، تلاش ها برای به حداقل رساندن زمان حمل و نقل (به عنوان مثال، استفاده از سیستم های لوله پنوماتیک) به هدر می رود. پزشک وظیفه دارد اولی را به حداقل برساند و میکروبیولوژیست دومی را. این زمان‌های حمل و نقل باید به‌عنوان بخشی از یک برنامه تضمین کیفیت تشخیصی به‌طور سیستماتیک کنترل شوند. همچنین تعیین زمان جمع‌آوری و انتقال نمونه‌ها برای اطمینان از رسیدن آنها به آزمایشگاه قبل از زمان تعیین‌شده برای آزمایش‌هایی که یک بار در روز یا کمتر انجام می‌شوند، مهم است.
مقالات بیشتر:
آزمایشگاه میکروبیولوژی
برای بیشتر پاتوژن‌های معمولی و غیرمعمول، مهم‌ترین عاملی که بر بهبود ارگانیسم‌ها تأثیر می‌گذارد، حجم خونی است که جمع‌آوری می‌شود. به طور معمول، تعداد ارگانیسم ها در خون یک بیمار سپتیک کم است (به طور متوسط کمتر از 1 ارگانیسم در میلی لیتر) و موفقیت در به دست آوردن کشت خون مثبت مستقیماً با حجم خون کشت شده مرتبط است. توصیه برای بیماران بزرگسال این است که 20 میلی لیتر خون جمع آوری و در دو بطری کشت خون توزیع شود. استفاده روتین از یک بطری کشت خون هرگز قابل قبول نیست. برای نوزادان و کودکان، حجم نسبتاً کمتری از خون باید جمع آوری شود.
کشت خون با آنتی‌سپتیک مناسب پوست قبل از رگ‌گیری شروع می‌شود: ابتدا سطح پوست با 70 درصد الکل، سپس 0.5 درصد کلرهگزیدین گلوکونات (30 ثانیه)، تنتور ید (1 دقیقه)، یا 10 درصد پوویدون ید (2 دقیقه) تمیز می‌شود. . کلرهگزیدین سریعترین و مؤثرترین ضدعفونی کننده است. سپتوم بطری یا لوله کشت نیز باید با 70 درصد الکل پاک شود و اجازه داده شود تا در هوا خشک شود. خون را می توان با سوزن و سرنگ یا مستقیماً در بطری های کشت با سیستم جمع آوری کرد. در صورت استفاده از سوزن و سرنگ، سوزن نباید بین جمع‌آوری و تلقیح سیستم کشت خون تعویض شود، زیرا این روش خطر غیرضروری سرسوزن را به همراه دارد و نشان داده نشده است که کشت خون آلوده را به میزان قابل توجهی کاهش دهد. باید مراقب بود که بطری های کشت بیش از حد پر نشود. برای به حداقل رساندن آلودگی با باکتری های سطح پوست به عنوان مثال، استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس، باید برای هر کشت رگ‌گیری جداگانه انجام شود. عفونت های واقعی با این ارگانیسم ها معمولاً با کاتترهای داخل عروقی همراه است. در این شرایط، یک باکتریمی پایدار رخ می دهد، بنابراین تمام کشت های خون باید مثبت باشد.