: بازدید: 619

تحریک زایی

تحریک زایی؛هر وسیله پزشکی موجود در بازار باید از نظر پتانسیل ایجاد سوزش، از زانوبند گرفته تا ضربان ساز مصنوعی قلبی، صرف نظر از اینکه در معرض کوتاه مدت یا طولانی مدت با کاربر/بیمار قرار داشته باشد، ارزیابی شود. این الزامی است که در سازمان بین‌المللی استاندارد (ISO) 10993-1: 2018: ارزیابی بیولوژیکی دستگاه‌های پزشکی - قسمت 1: ارزیابی و آزمایش در فرآیند مدیریت ریسک ذکر شده است. این استاندارد از سازندگان می‌خواهد که ایمنی یک دستگاه پزشکی را ارزیابی کنند تا اطمینان حاصل کنند که با استفاده از مواد و فرآیندهایی تولید می‌شود که باعث واکنش نامطلوب (به عنوان مثال، تحریک، آلرژی، تب، کاهش وزن غیرعمدی) نمی‌شود. تنظیمات.

m/تحریک زایی

برای کسب اطلاعات بیشتر و دریافت خدمات با ما تماس بگیرید.

در حال حاضر، الزامات ارزیابی تحریک برای دستگاه های پزشکی در دو استاندارد مختلف سری ISO 10993 پوشش داده شده است: ISO 10993-10:2010 و ISO 10993-23:2021 آزمایش های تازه منتشر شده برای تحریک. این وضعیت این سؤال را ایجاد می کند: کدام استاندارد باید در اسناد داخلی ارجاع داده شود و در آزمایشات آزمایشگاهی استفاده شود؟ و کدام استاندارد توسط مراجع نظارتی پذیرفته شده است؟ با این حال، سؤالات نهایی این است که سازندگان دستگاه اکنون از کدام دستورالعمل استاندارد یا رویکرد آزمایشی استفاده کنند؟ و این موضوع برای ارسال های نظارتی در این فاصله چگونه انجام می شود؟

تحریک یکی از سه آزمایش رایج مورد نیاز برای اطمینان از ایمنی وسایل پزشکی است. آزمایش تحریک در ارزیابی پتانسیل یک دستگاه برای ایجاد واکنش تحریک فوری پس از قرار گرفتن در معرض بدن ضروری است. روش‌های متعددی مانند سنجش‌های in vivo و in vitro در دسترس هستند. روش های آزمایشگاهی شبکه تست تجهیزات پزشکی Eurofins بر اساس مسیر خاص قرار گرفتن در معرض بدن از جمله پوست، مخاط یا چشم انتخاب و انجام می شود.

تست دستگاه پزشکی Eurofins را انتخاب کنید تا به شما کمک کند:

الزامات نظارتی برای تحریک را درک کنید

روش تست مناسب را برای محصول/مواد خود مطابق با ISO 10993-23/USP <88> یا ترکیبی از هر دو انتخاب کنید.

دستگاهی را که باعث تحریک پوست، مخاط یا چشم می شود، شناسایی کنید.

نظارتی:

ISO 10993-23:2021 ارزیابی بیولوژیکی تجهیزات پزشکی قسمت 23: "تست برای تحریک" الزامات کلی برای ارزیابی پتانسیل تحریک یک دستگاه پزشکی را فراهم می کند.

ISO 10993-1 جدول A.1 - "نقاط پایانی که باید در ارزیابی خطر بیولوژیکی مورد توجه قرار گیرند"

تست در دسترس است

تحریک پوستی (آزمایش های درون تنی و آزمایشگاهی)

واکنش داخل جلدی

تحریک چشم (آزمون های in vivo و in vitro)

تحریک بینی

تحریک دهان

تحریک واژن

تحریک آلت تناسلی

تحریک رکتوم

آزمایش تحریک دستگاه های پزشکی یک صنعت بسیار تنظیم شده است (در مورد تمیز کردن و اعتبار سنجی دستگاه های پزشکی بیشتر بخوانید) با الزاماتی برای تمیز کردن، استریل کردن، پردازش مجدد و آزمایش تحریک. مشابه با زیست سازگاری، آزمایش تحریک تعیین می کند که آیا ماده یا خود دستگاه باعث تحریک می شود یا خیر.

آزمایش تحریک دستگاه پزشکی برای اندازه گیری واکنشی که ممکن است یک بار قرار گرفتن در معرض یا قرار گرفتن مکرر در معرض دستگاه و مواد آن بر روی پوست یا داخل بدن داشته باشد، انجام می شود. تحریک با التهاب، قرمزی، تورم، گرما و/یا درد مشخص می شود.

آزمایش تحریک توسط استانداردهای بین المللی و مقررات FDA الزامی است. آزمایش‌هایی برای تحریک روی پوست و غشاهای مخاطی (مانند اطراف چشم و بینی) انجام می‌شود و میزان قرار گرفتن در معرض آن را قبل از تحریک (در صورت وجود) تعیین می‌کند.

تحریک می تواند از مواد شیمیایی موجود در دستگاه و مواد آن رخ دهد، برخی باعث واکنش های فوری و برخی دیگر باعث واکنش های تاخیری می شوند. ISO 10993-10 یک رویکرد چهار لایه برای درک و تعیین پتانسیل دستگاه برای ایجاد تحریک ارائه می دهد. ابتدا، سازندگان باید تعیین کنند که آیا گزارش هایی مبنی بر تحریک ناشی از ماده شیمیایی یا ماده مورد نظر وجود داشته است یا خیر. دوم، آزمایش‌های آزمایشگاهی معتبری را پیدا کنید که مواد تحریک‌کننده را شناسایی می‌کنند. اگر در مرحله یک یا دو نتوان یک ماده را رد کرد، مرحله سوم انجام آزمایش in vivo (اعم از داخل جلدی، پوست اولیه یا تحریک چشمی) روی ماده شیمیایی یا ماده برای تعیین پتانسیل تحریک است. در نهایت، ممکن است نیاز به انجام یک مطالعه بالینی غیرتهاجمی بر روی افراد باشد.

چرا تحریک را ارزیابی کنیم؟

اول، مهم است که بدانیم چرا تحریک ارزیابی می شود و چه چیزی باعث تغییر در استاندارد شده است. تحریک در ISO 10993-23 به عنوان "یک پاسخ التهابی موضعی، غیر اختصاصی به استفاده منفرد، مکرر یا مداوم از یک ماده/ماده" تعریف شده است. این استاندارد همچنین تصریح می کند که "این یک واکنش برگشت پذیر است و عمدتاً با اریتم موضعی (قرمزی) و ادم (تورم) پوست مشخص می شود." بسیاری از افراد معمولاً پس از استفاده از یک شوینده خاص، با خارش و احتمالاً بثورات، واکنش تحریکی را تجربه کرده‌اند. سپس، هنگامی که دیگر از مواد شوینده استفاده نشد، بثورات ناپدید شدند. واکنش مشابهی را می توان با وسایل پزشکی مانند بانداژ نیز مشاهده کرد.

اگرچه تحریک معمولاً به خودی خود یک پاسخ تهدید کننده زندگی نیست، اگر در مدت طولانی بدون مراقبت رها شود، می‌تواند منجر به مشکلات سلامتی بیشتر شود. برای پیش‌بینی پاسخ تحریکی به دستگاه‌های پزشکی، رایج‌ترین آزمایش تحریکی که انجام می‌شود، تست واکنش‌پذیری داخل جلدی است (و بوده است). این آزمایش با تزریق عصاره یک دستگاه پزشکی به بافت زیر جلدی خرگوش و مشاهده پاسخ بافت موضعی برای قرمزی و تورم طی چند روز انجام می شود. در طول آزمایش، امتیاز نهایی از 0 تا 4 برای هر محل تزریق بر اساس سطح واکنش مشخص شده (یعنی قرمزی یا تورم) داده می شود که نتیجه گیری در مورد پتانسیل تحریک دستگاه ارائه می دهد.

نیاز به جایگزین

با توجه به اینکه اکثر دستگاه‌های پزشکی موجود در بازار از نظر تحریک آزمایش می‌شوند، و ISO 10993-10 تنها چندین روش آزمایش in vivo را تشریح می‌کند، یافتن یک رویکرد جایگزین در شرایط آزمایشگاهی، مطابق با اصل 3Rها ضروری بود. جایگزین، کاهش، اصلاح) ISO 10993-2:2006: الزامات رفاه حیوانات.

بنابراین، جامعه بین‌المللی درگیر با استانداردهای ISO در چندین سال گذشته تلاش کرده است تا نشان دهد که یک روش سازگار OECD که برای ارزیابی تحریک مواد شیمیایی و آرایشی (OECD 439) در شرایط آزمایشگاهی استفاده می‌شود، می‌تواند به دقت پاسخ‌های تحریک را برای دستگاه‌های پزشکی پیش‌بینی کند. این شامل چندین همکاری جهانی برای توسعه تنظیمات پروتکل مورد نیاز برای ارزیابی دستگاه‌های پزشکی بود که منجر به یک مطالعه دور روبین عظیم با شرکت 18 آزمایشگاه در 9 کشور شد. نتایج نشان داد که روش in vitro به دقت پتانسیل تحریک چندین ماده را که معمولاً در ساخت وسایل پزشکی استفاده می‌شوند شناسایی می‌کند و این روش منجر به داده‌های تکرارپذیر در بین آزمایشگاه‌های مختلف می‌شود.

مقالات پیشنهادی:

استاندارد جداگانه: ISO 10993-23

این موفقیت جهانی است که منجر به تغییر در استاندارد تحریک ISO شده است، که اکنون جدا از حساسیت پوست (که در ISO 10993-10 باقی مانده است) در استاندارد جداگانه خود، ISO 10993-23 پوشش داده شده است. روش تحریک آزمایشگاهی از یک مدل اپیدرم انسانی (RhE) بازسازی شده با کراتینوسیت‌های اپیدرمی طبیعی مشتق شده از انسان استفاده می‌کند که برای تشکیل یک مدل چند لایه و متمایز از اپیدرم انسانی کشت داده شده‌اند. دستگاه ها به همان روشی که در روش in vivo انجام می شود استخراج می شوند. پس از دوره استخراج، عصاره مستقیماً روی بافت های RhE اعمال می شود و سپس به مدت 18 تا 24 ساعت انکوبه می شود.

روش in vitro از MTT (3-(4،5-dimethylthiazolyl-2)-2، 5-diphenyltetrazolium bromide) برای تعیین زنده ماندن سلول استفاده می کند. این یک رنگ رایج با واکنش پذیری است که بر اساس کاهش سلولی MTT از زرد به بنفش توسط سلول های زنده است. سپس این تغییر رنگ بر روی یک اسپکتروفتومتر اندازه گیری می شود و با کنترل منفی مقایسه می شود. توجه به این نکته مهم است که اگرچه MTT معمولاً با سنجش سمیت سلولی مرتبط است، این رنگ نیست که سنجش را انجام می دهد، بلکه پیچیدگی سیستم آزمایشی است که برای آن اعمال می شود. بنابراین، در حالی که ما در حال بررسی زنده ماندن سلول هستیم، به جای یک آزمایش سمیت سلولی معمولی، که از یک لایه سلولی تشکیل شده است، از بافت پیچیده است.

با ISO 10993-23، روش in vitro اکنون به عنوان روش آزمایشی ترجیحی برای بررسی اولیه شناخته شده است. با این حال، رایج‌ترین سؤالی که اکنون پرسیده می‌شود این است که «کدام آژانس‌ها/کشورهای نظارتی روش in vitro را می‌پذیرند؟» ورودی کلی از سراسر جهان این است که روش in vitro ترجیح داده می شود و به طور گسترده پذیرفته خواهد شد، حتی زمانی که استاندارد برای گنجاندن و پذیرش رسمی بین المللی ترجمه می شود. ژاپن جلوتر از این بود و آزمایش آزمایشگاهی را قبلاً در سند راهنمای خود گنجانده است. FDA ایالات متحده هنوز به طور رسمی استاندارد جدید را به رسمیت نشناخته است، اما گفتگوهای مستقیم با FDA برای تسهیل پذیرش سریع این روش صورت گرفته است.

از نظر فنی، درست است که تست تحریک در دو استاندارد پوشش داده شده است، ISO 10993-10:2010: تست های تحریک و حساسیت پوست و تست های ISO 10993-23:2021 برای تحریک، در عین حال به روزترین و رایج ترین استاندارد، ISO 10993-23. در نظر گرفته شده است و شامل اطلاعات قابل استفاده برای ارزیابی تحریک از ISO 10993-10 (به این معنی که تمام گزینه های تست in vivo از ISO 10993-10 نیز در ISO 10993-23 گنجانده شده است). بنابراین، رعایت استاندارد ISO 10993-23 مناسب است. علاوه بر این، پیش بینی می شود که ISO 10993-10 به زودی (تابستان 2021) به روز شود تا تمام ارجاعات به نقطه پایانی تحریک حذف شود.

انجام گذار

هنگام پیمایش این انتقال به ISO 10993-23 باید چند نکته را در نظر گرفت. اول، استاندارد جدید ترجیح برای آزمایش آزمایشگاهی را نشان می دهد. این نیز مطابق با ISO 10993-1:2018 است که از الزامات رفاه حیوانات ISO 10993-2 نقل می‌کند: «روش‌های آزمایش آزمایشگاهی، که اعتبار مناسب، منطقی و عملی در دسترس، قابل اعتماد و قابل تکرار هستند، باید برای استفاده در ترجیح به تست های in vivo." به این ترتیب، سازندگان دستگاه‌ها باید برنامه‌های آزمایش زیست سازگاری خود را به روش آزمایشگاهی، که ممکن است شامل بحث با نهاد نظارتی مورد استفاده باشد، تغییر دهند تا اطمینان حاصل شود که روش برای دستگاه(های) موضوع مورد پذیرش قرار می‌گیرد. دوم، آزمایشگاه‌های آزمایشی طبق رویه‌های داخلی خود به استاندارد ISO 10993-23 منتقل می‌شوند، بنابراین شما می‌خواهید تأیید کنید که استاندارد ذکر شده در پروتکل‌های آزمایش با مستندات داخلی شما مطابقت دارد.

این حرکت از آزمایش‌های تحریک‌پذیری in vivo به آزمایشگاهی در صنعت تجهیزات پزشکی کار کوچکی نیست. کارشناسان در سراسر جهان تقریباً یک دهه است که برای تحقق این امر همکاری کرده اند. درک روش آزمایش جدید، وضعیت فعلی و پیش‌بینی‌شده دو استاندارد مربوطه (ISO 10993-10 و ISO 10993-23) و نحوه انتقال از آزمایش تحریک درون تنی به آزمایشگاهی برای سازندگان تجهیزات پزشکی ارزشمند است.

یک برد مضاعف

هدف نهایی در ارزیابی تحریک، محافظت از ایمنی بیمار است که با نشان دادن قابلیت مقایسه بین دو گزینه اصلی آزمایش ثابت شده است.

آزمون تحریک زایی